Gdy wybieraliśmy się do Ameryki, pamiętając swoje wcześniejsze doświadczenia i pokutujące w Polsce stereotypy, jednego byłam pewna: po szkolnictwie podstawowym, zwłaszcza publicznym, niczego dobrego spodziewać się nie można. Wręcz przeciwnie: z amerykańską szkołą kojarzyły mi się agresja, niski poziom, masakry z bronią palną i oczywiście olbrzymi odsetek dzieci na środkach uspokajających. Zanim tu przyjechałam, zwykłam żartować, że gdybyśmy żyli w USA, jedna z moich córeczek dawno byłaby na lekach na nadpobudliwość. A jak dzieci były szczególnie nieznośne, mówiłam: "to nie Ameryka!".

U nas w klasie jest tylko dwóch niemormonów - rzuciła nam mimochodem najstarsza córka. - Skąd wiesz? - zapytałam. - Pani pytała - odparło dziecko, a mnie zatkało. Zaczęłam się zastanawiać, co zrobić - iść do nauczycielki albo do dyrekcji ze skargą? Przeczekać? Skoro córka nie skarży się na złe traktowanie w szkole, może lepiej przeczekać. Bycie niemormonką póki co nie przeszkadza jej bawić się z koleżankami czy być prymuską.

Z  czwórki moich dzieci troje urodziło się w Polsce, a ostatnie – w Stanach. Porównania między opieką lekarską w tych dwóch krajach same nasuwają się na myśl i wcale nie są jednoznaczne...

Dwóch młodych ludzi rozmawia przy świątecznym stole: -Masz pracę? - pyta starszy.
- Niestety, tylko sezonową. Mój ojciec ma firmę ogrodniczą, dorabiam u niego podczas wakacji. A ty?
- Mnie się akurat udało - w tym roku jestem pomocnikiem trenera drużyny koszykówki - odpowiada pierwszy młodzieniec.
- Ale masz fajnie - wzdycha na to drugi. Ma niecałe 12 lat.

Jako młody strażnik, przyrzekam dbać o dobro Parków Narodowych. Nie będę śmiecić ani karmić dzikich zwierząt. Będę zdobywać wiedzę o przyrodzie ? powtarza za strażnikiem-seniorem kilkoro dzieci. Po chwili strażnik gratuluje, wręcza odznaki i obwieszcza wszystkim zebranym radosną wiadomość: oto grono młodych strażników parku (Junior Rangers) poszerzyło się o kolejnych członków. Przypadkowi turyści biją brawo, błyskają flesze.