Coraz powszechniejsze staje się przekonanie o władzy mediów nad światem. Ale nie o żaden świat tutaj chodzi. Albowiem świat to po prostu ludzie. Zatem to ludźmi media chcą rządzić. Jeśli im na to pozwolimy, rządzić w istocie będą.  I nas urządzą.

Los rządu Donalda Tuska jest przesądzony, ponieważ premier trwale utracił panowanie nad kamarylą, dotąd tak ochoczo sławiącą jego wiekopomne zalety. Dziś ?Słońce Peru? to polityczny trup, choć sam jeszcze o tym nie wie, a tym bardziej nie zamierza dobrowolnie kłaść się do trumny. Natomiast to, czy Polacy oglądają również przygotowania do pogrzebu całej Platformy Obywatelskiej, okaże się niebawem. W każdym razie oczekiwanie, że ?afera hazardowa? odkrywa przed nami nieznane a tajemnicze rewiry, mówiące cokolwiek nowego o Polsce oraz naszych, pożal się Boże, ?elitach?, byłoby świadectwem zatrważającej naiwności.

Dążymy do kresu, przedzierając się przez hałdy zapiaszczonych słów, gąszcz kostycznych refleksji i moczary anonimowych tęsknot. Dźgani zarysami cudzych myśli, tkamy nieswoje przekonania, obezwładnieni oplatającą serca i dusze spalenizną, pichconą na medialnych patelniach współczesności. Wszystko powyższe to prawda. Nieprzyjemna. Odstręczająca. Ale czasami i na takim świecie mamy szczęście spotkać prawdziwe perły. Jedną z takich pereł podzielę się za chwilę ? zaraz potem, gdy tylko należycie się, żeby tak rzec: ?wyskarżę?. Dokładnie tak, albowiem właśnie to sobie na dziś umyśliłem ? poskarżyć się.