Urodził się 12 lipca 1897 r. w Marklowicach Dolnych, pow. Frysztat, jako syn Bernarda Adameckiego ? rolnika, i Józefiny z domu Kijonka. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Marklowicach Dolnych, a od 1912 r. do seminarium nauczycielskiego. W latach gimnazjalnych i w czasie nauki w seminarium nauczycielskim w Bobrku należał do Związku Strzeleckiego.
W r. 1916 zdał egzaminy maturalne i w tymże roku powołany został do armii austriackiej oraz skierowany do szkoły oficerskiej. Walczył na froncie rosyjskim i bałkańskim. Po opuszczeniu armii działał w POW, a w listopadzie 1918 r. został adiutantem w 10. pp. Walczył w obronie Lwowa i na Śląsku Cieszyńskim. Jako podporucznik 2. pułku piechoty Legionów brał udział w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920.
Od jesieni 1920 r. był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Toruniu. W 1923 r. ukończył kurs pilotażu i służył w 1. pułku lotniczym w Warszawie. Od grudnia 1927 r. do kwietnia 1933 r. był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Dęblinie. W następnych latach był dowódcą eskadry oraz dowódcą II dywizjonu w 3. pułku lotniczym.
W latach 1937-38 ukończył Wyższą Szkołę Lotniczą w Warszawie i został wykładowcą taktyki lotnictwa bombo wego w tej szkole. W kwietniu 1939 r. przydzielony został do Sztabu Głównego, a w sierpniu 1939 r. objął stanowisko szefa sztabu ds. lotnictwa w armii ?Modlin?.
Po kapitulacji Modlina był w niewoli niemieckiej, ale udało mu się uciec. Po powrocie do Warszawy zorganizował grupę oficerów lotnictwa, z którą wszedł do ZWZ. Od marca 1940 r. był szefem Wydziału Lotnictwa w KG ZWZ. W Komendzie Głównej AK pełnił również funkcję szefa lotnictwa. Brał czynny udział w Powstaniu Warszawskim w stopniu pułkownika i został ranny. Po kapitulacji Powstania był jeńcem oflagu VII B Lamsdorf (Łambinowice), a następnie w oflagu II C Woldenberg (Dobiegniew).
W czerwcu 1945 r. powrócił do Warszawy i zgłosił się do lotnictwa. Zweryfikowany został jako pułkownik pilot i otrzymał nominację na stanowisko zastępcy komendanta Oficerskiej Technicznej Szkoły Lotniczej w Boernerowie k. Warszawy. W styczniu 1950 r. przeniesiony został w stan spoczynku, a w październiku aresztowany pod zarzutem ?udziału w kontrrewolucyjnym spisku? przeciwko PRL.
Wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego z 13 maja 1952 r. skazany został na śmierć. Zamordowany został w więzieniu mokotowskim 7 sierpnia 1952 r. W r. 1956 został ?zrehabilitowany?. Zwłoki jego ekshumowano i pochowano na Cmentarzu Powązkowskim w kwaterze lotników.
Był odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Orderem Virtuti Militari (IV i V kl.) oraz dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
Ks. Karol Bogucki (1867-1941)
Od roku 1919 był dziekanem generalnym Wojska Polskiego (odpowiednik generała brygady)
Urodził się 26 stycznia 1867 r. we wsi Folwarki Małe k. Brodów. Ukończył gimnazjum (w 1889 r.) i studia teologiczne we Lwowie (w 1893 r.). Był kapelanem w armii austriackiej od 1903 r., także na frontach I wojny światowej.
W Wojsku Polskim od września 1918 r. był początkowo kapelanem Szpitala Wojennego we Lwowie, potem dziekanem DOK II Lublin. W latach 1923-1928 był szefem duszpasterstwa wojskowego DOK VI Lwów, następnie do maja 1929 r. w DOK VII Poznań. 31 maja 1929 r. przeszedł w stan spoczynku.
Mieszkał w Brodach i we Lwowie, zajmował się działalnością charytatywną i społeczną. Prowadził katechezę, a w 1936 r. uruchomił fundację stypendialną własnego imienia.
Po kampanii wrześniowej 1939 r. aresztowany został przez NKWD i wywieziony w głąb Rosji, do Chersonia. Przebywał tam w jednej celi z gen. Mariuszem Zaruskim. Okoliczności jego śmierci nie są dokładnie znane. Zmarł prawdopodobnie w maju lub czerwcu 1941 r. Wraz z gen. Zaruskim pochowani zostali w zbiorowej mogile na cmentarzu więziennym.
(...)
