Ostatnia kampania wyborcza i ogłoszenie wyników głosowania odbyły się wyjątkowo bez emocji. Tak jakby każdy z góry wiedział, jaki będzie wynik, jak gdyby wszyscy albo większość kandydatów wcześniej uzgodnili swoje miejsca w szeregu i odgrywali dość niemrawo swoje tradycyjne przepychanki. Trudno zresztą im się dziwić ? z małymi wyjątkami okupują scenę polityczną od dwudziestu lat z górą, zmieniając co najwyżej szyldy partyjne i hasła programowe, którymi zresztą chyba już nikt ? ani oni, ani ich wyborcy ? się nie przejmuje. Wszystko było tak, jak zawsze, nawet Janusz Korwin-Mikke tradycyjnie odgrażał się wirtualnymi kilkunastoma procentami i ? również tradycyjnie ? otrzymał coś w okolicach jednego procenta. Członkowie PiS przyjęli swoją porażkę z głębokim zrozumieniem, jak gdyby zdając sobie sprawę, że dotarli do granicy swoich możliwości, a rojenia o ?Budapeszcie w Warszawie? są i pozostaną tylko urojeniami. PO skonsumowało zwycięstwo bez entuzjazmu,…

Romantyczny nacjonalizm w XIX stuleciu powszechnie wiązany był z dobrem ?narodu?. Ten ostatni termin był notorycznie niejasny, ale bardzo chwytliwy. Pieśni i flagi pomagały rozbudzać emocje i zaangażować niepiśmiennych w politykę. Nawet jeśli rewolucyjny nacjonalizm nie miał określonego systemu ideologicznego, to owa idea ?ludu? stanowiła jego bardzo ważny element.

Polskość to nienormalność ? stwierdził pod koniec lat 80. jeden z czołowych obecnie polskich polityków. Do tej antypolskiej konstatacji autor doszedł, analizując historię naszego narodu. I rzeczywiście, w doświadczeniach Polaków było wiele nienormalności. Jednak nie wynikała ona nigdy z istoty polskości. Co więcej, Polacy wielokrotnie dawali świadectwo, że jedną z ich cech narodowych jest przywiązanie do normalności i dążenie do niej. Bardzo dobrze świadczą o tym polskie powstania narodowe.

Wrześniowe spotkanie Duszpasterstwa Ludzi Pracy?90 w Legnicy poprzedziła Msza św. sprawowana w intencji Ludu Śląskiego, aby pozostał wierny zasadom chrześcijańskim i swemu przywiązaniu do Polski. Kolejny raz z odczytem dla DLP?90 przybył do Legnicy prof. dr hab. Franciszek Marek. Osoba pierwszego rektora Uniwersytetu w Opolu jest tutaj dobrze znana. Jest on autorem wielu prac i publikacji związanych z polskością Śląska. Tym razem wygłosił on prelekcję pt. ?Ludowy charakter Powstań Śląskich?. Jest to w jakiejś mierze odpowiedź na różne interpretacje wydarzeń związanych z dziewięćdziesiątą rocznicą Trzeciego Powstania Śląskiego, w wyniku którego Śląsk w swojej najważniejszej części został przyznany Polsce. 

Czas PRL to klęska polityczno-historyczna Polski i Polaków, która, niestety, trwa do dziś. Okres ten przyczynił się do tego, że opanowaliśmy do perfekcji pochwałę klęski. Czytając różne opracowania czy felietony, trudno nie dziwić się ślepocie, jaka opanowała historyków i publicystów. Wydają się wpadać w błędne koło, dostrzegając jedynie klęski i klęsk szukając, aby móc znów się umartwiać.

Spór o nasz stosunek do powstań ma jakby podwójny wymiar. Po pierwsze, dotyczy on generalnie celowości ich podejmowania. Wymiar zaś drugi to sprawa kultu, jakim rzekomo darzymy powstania przegrane, który spychać ma nas permanentnie w dziejowy fatalizm i psychicznie rozbrajać.

Wbrew wcześniejszym przewidywaniom wybory do Sejmu i Senatu roku 2011 mają nieoczekiwany finał. Oto mimo sprawowania rządów przez całą kadencję, szybko rosnących kosztów utrzymania, dużego bezrobocia, kapitulanckiej postawy wobec Rosji (śledztwo w sprawie smoleńskiej katastrofy), Platforma Obywatelska aż o 10 punktów pokonała Prawo i Sprawiedliwość.