Historia Polski od 1795 do 1918 roku to rozbiory i zabory. Ludność państwa dzielonego na kawałki i okupowanego w naturalny sposób nabywa wrogości do każdej administracji. Ponad 200 lat takiego stanu rzeczy to jest osiem pokoleń. W tym pięć lat wyjątkowo dotkliwej okupacji niemieckiej i ponad 40 lat PRL – państwa satelickiego w stosunku do dominującego ZSRR (obecnie – Rosja), czyli jeszcze dwa pokolenia. Przy czym, o ile niemiecka okupacja czyniła z Polaków bohaterów, to sowiecka, łamiąc charaktery – zamieniała nas w gówno, jak zauważył Józef Mackiewicz w „Drodze donikąd”. Lata te zawiesiły Polskę w schemacie myślenia „albo Berlin, albo Moskwa”. A wersji współczesnych „inteligentów” kojarzących mi się nie wiem dlaczego, z „Tygodnikiem Powszechnym”, „Polityką” i „Gazetą Wyborczą”: „jak nie Bruksela to Białoruś”. Roztoczona nad Polską w końcu II wojny światowej opieka ZSRR zaczęła kończyć się od roku 1976 drgawkami…

Polska jest państwem podporządkowanym międzynarodowym korporacjom i zorganizowanym tak, żeby mogły one osiągać jak najwyższe zyski. Zagraniczne korporacje praktycznie nie płacą podatków, a przepisy podatkowe są zagmatwane i niejasne, żeby biurokracja skarbowa mogła zlikwidować dowolne polskie przedsiębiorstwo, które mogłoby konkurować z zachodnimi korporacjami. Wewnętrzną ostoją tego państwa jest neonomenklatura – kilkusettysięczna klientela utrzymywana z budżetu państwowego i samorządowego i osiągająca dochody znacznie przekraczające – często kilku- albo kilkunastokrotnie – zarobki ludzi pracujących produktywnie. Aktywiści Platformy Obywatelskiej – która skonstruowała w Polsce takie państwo – wynagradzani są szczególnie wysoko płatnymi synekurami. Po objęciu władzy PiS próbuje wyzwolić Polskę spod dyktatu zachodnich korporacji gospodarczych. Neonomenklatura – skupiona głównie w Platformie Obywatelskiej i Nowoczesnej – oraz finansowani przez korporacje zachodni politycy, głównie niemieccy, zaczęli już realizację planu zablokowania reform i odsunięcia PiS-u od władzy przed upływem kadencji. Polityka jest spektaklem Dziennikarze oraz analitycy,…

Od kilku dni nagłaśnia się sprawę zabójstwa Aleksandra Litwinienki. Narracja dotycząca tej kwestii we wszystkich mediach, od lewej do prawej strony, głównego i tzw. niezależnego nurtu, wydaje się, jak nigdy, jednolita i zgodna: Putin zabił Litwinienkę. Wyjątkowo naiwna wizja świata, w której występuje zawsze zły i dobry gracz, sprawia, że nasza klasa polityczna, dziennikarze, osoby publiczne oddają się, jak zwykle, swoistemu rytuałowi pogrzebania żywcem i bez sądu domniemanego sprawcy. Tłuszcza ta bezkrytycznie rzuca się na raporty stwarzane przez jednego z graczy na zamówienie przeciwko jego adwersarzowi, w czasie, o którym wiadomo, że jest okresem zaostrzającego się konfliktu geopolitycznego, co odbija się również na wzmożeniu intensywności tzw. wojny informacyjnej. Brak jakiegokolwiek choćby ostrożniejszego komentarza, rodzi podejrzenia, że chodzi tu wyłącznie o naszą narodową rusofobię, dla niektórych stanowiącą niemal przedmiot dumy. Niestety, nie przyświeca temu ani polityczny racjonalizm, ani tym bardziej kierowanie…

Z Paulem Gottfriedem rozmawia Michał Krupa Ruch, który tworzy Donald Trump, szybko nie zniknie. Jest to populistyczno- prawicowa reakcja przeciwko obecnej administracji, przeciwko naszym lewicowym edukatorom i przemysłowi kulturowemu oraz wobec niechęci republikańskiego establishmentu do stawiania poważnego oporu lewicy. Profesor Paul Gottfried (ur. 1941) jest jednym z najbardziej cenionych amerykańskich historyków idei i paleokonserwatywnych myślicieli ostatnich czterdziestu lat oraz autorem 12 książek, w tym przełomowej „Conservatism in America” (2007). Jest głośnym krytykiem neokonserwatyzmu w którym postrzega jako intelektualną i polityczną uzurpację amerykańskiej prawicy. Jego osadzona w tradycyjnym konserwatyzmie analiza nt. kulturowego kryzysu Ameryki i Zachodu zyskała uznanie ze strony m.in b. prezydenta Richarda Nixona, Patricka J. Buchanana, Rona Paula, Russella Kirka czy Tomasa Molnara. Obecnie jest emerytowanym profesorem nauk humanistycznych na Elizabethtown College. W Polsce ukazał się w 2014 roku, wydany przez wydawnictwo Wektory zbiór esejów Paula Gotfrieda, zatytułowany „Wojna…

Z Jamesem Kirkpatrickiem rozmawia Michał Krupa Elity nie wiedzą, jak sobie z Trumpem poradzić – jego postawa traktowana jest w kategoriach zdrady własnej klasy społecznej i nienawidzą go za to, jednak nie mogą go ignorować. James Kirkpatrick pracował jako oddolny organizator dla licznych konserwatywnych organizacji oraz udziela się w konserwatywnych mediach. Pracował również jako asystent w Kapitolu. Jest stałym publicystą portalu vdare.com. Pracował też z różnymi segmentami amerykańskiej prawicy – od neokonserwatystów po libertarian i tzw. nacjonalistycznych dysydentów. Jakie czynniki stoją za popularnością Donalda Trumpa? Pierwszym i najważniejszym czynnikiem jest imigracja. Jest czymś niebywałym, że Partia Republikańska wielokrotnie starała się narzucić akceptację dla amnestii imigracji [nielegalnych imigrantów – przyp. tłum.] swoim własnym wyborcom. Pomimo tego, że przeszkadzano tym procesom, nie wydaje się, żeby ktokolwiek na establiszmentowej prawicy wyciągnął odpowiednie wnioski. Zamiast tego zaczęli rozprawiać się z własnymi wyborcami, posuwając się…

Wydawnictwo Czarne nie było skore, żeby przesłać mi papierową wersję książki „Ziarno i krew” i musiałem ją czytać w formie pdfa. Mimo to zdecydowałem się na jej lekturę, bo po pierwsze, traktuje o nośnym i aktualnym obecnie temacie, a po drugie, po doskonałych reportażach Wojciecha Jagielskiego i Konrada Piskały miałem ochotę na poznanie innego autora tego gatunku. I nie zawiodłem się. Książka Dariusza Rosiaka, dziennikarza m.in. Polskiego Radia i „Rzeczpospolitej”, to reportaż o chrześcijanach, których życie z powodu wojen i w efekcie rozprzestrzeniania się nietolerancyjnego islamu jest coraz cięższe na Bliskim Wschodzie, a także o tych, którzy musieli emigrować. Swoją wędrówkę po miejscach, gdzie mieszkają bliskowschodni chrześcijanie, Rosiak rozpoczyna… nad północnym brzegiem Morza Bałtyckiego. Opowiada historie chrześcijan którzy wyemigrowali z Bliskiego Wschodu do Szwecji, uciekając przed wojną, muzułmanami, terroryzmem czy iracką „demokracją”. Co ciekawe, ludzie ci wspominają, że w przeciwieństwie…

Kiedy pan profesor Jerzy Robert Nowak zapytał mnie, czy mogłabym napisać recenzję jego książki, zdziwiłam się, ale też uznałam tę prośbę za zaszczyt. Jestem przecież lekarzem, interesuję się bioetyką, nie jestem historykiem ani znawcą Węgier, co więc czytelnik taki jak ja, może opowiedzieć innym o zawartości książki tak szczególnej, tak precyzyjnej tak wiernie oddającej tytuł. Najpierw to, że przeczytałam ją jednym tchem. Pomimo przedstawienia przez autora zagadnień, które w ostateczności dotyczą spraw codziennych Węgrów, realnego ich bytowania w konkretnej sytuacji politycznej, książkę czyta się jak powieść sensacyjną. Sposób wyjaśniania czytelnikowi aktualnej sytuacji Węgier zarówno zewnętrznej, jak i wewnętrznej jest klarowny, logiczny, bardzo systematyczny. Autor przeprowadza nas przez pasmo wydarzeń historycznych najnowszej historii Węgier – od 1956 roku, kiedy swoje rządy w tym kraju zaczął János Kádár, aż do obecnych rządów Viktora Orbána. Pisze o wydarzeniach często przemilczanych lub prawie zapomnianych…

Prace zmierzające do odbudowy niepodległego państwa polskiego zostały podjęte od razu po usunięciu przez Niemców Rosjan z Warszawy w sierpniu 1915 r. Znaczącym wydarzeniem było jednak ogłoszenie 5 listopada 1916 roku aktu wydanego za zgodą Niemiec i Austro-Węgier, zapowiadającego powstanie niepodległego państwa polskiego, co prawda bez określenia jego granic. Na mocy tego aktu 14 stycznia 1917 r. w Warszawie rozpoczęła swą działalność Tymczasowa Rada Stanu, działająca za pośrednictwem ustanowionych przez siebie departamentów. Głównym celem jej dążeń było przejęcie zwierzchnictwa politycznego nad wojskiem polskim, którego kadrę miały stanowić Legiony Polskie. Stacjonowały one już wtedy w rejonie Warszawy. W dniach 9 i 11 lipca 1917 r. legioniści mieli złożyć przysięgę, której rota m.in. zakładała braterstwo broni z wojskami niemieckimi i austrowęgierskimi. Przeciwstawił się temu Piłsudski, który w mocarstwach centralnych widział państwa okupujące teraz teren Królestwa Polskiego i stanowiące główną przeszkodę dla odzyskania…