Gdyby konsekwentnie dążyć do realizacji prawa narodów do samostanowienia, to cała mapa polityczna współczesnego świata uległaby głębokiej dekompozycji. Wynika to z faktu, że współcześnie nie ma w zasadzie terytoriów monoetnicznych. Aż w przypadku 9/10 niepodległych państw ich obszar nie pokrywa się z podziałami etniczno-kulturowymi. Wszelkie próby zmiany tego stanu rzeczy (poprzez przesiedlenia, deportacje, wypędzenia lub „czystki etniczne”, wymuszoną asymilację bądź prawne nieuznanie odrębności) z reguły prowadzą do zbrodni.

To od naszej świadomej i przemyślanej strategii zależy, czy Nowy Jedwabny Szlak przyczyni się do wzrostu gospodarczego i większego usamodzielnienia Polski na arenie międzynarodowej, czy jedynie do tego, że zamienimy jednego suwerena na drugiego – mówi Stanisław Aleksander Niewiński, z Polskiego Centrum Informacji Strategicznych w rozmowie z Dorotą Niedźwiecką.

Współczesne dzieje Polski i Chin rozpoczęły się tego samego dnia. 4 czerwca 1989 roku w Polsce odbyły się wybory kontraktowe, które otwierały opozycji drogę do władzy, a w Pekinie na Placu Tien’anmen (Niebiańskiego Spokoju) komuniści chińscy krwawo zdławili protesty prozachodnich studentów.

Przeżarte kolesiami, którzy dbają głównie o własny interes, polskie ministerstwo spraw zagranicznych pozostaje od dłuższego czasu pod obstrzałem nie tylko politycznej opozycji, ale reformatorskich sił w rządzącej partii. Już na lipcowym kongresie PiS w Przysusze szef partii Jarosław Kaczyński w publicznym wystąpieniu skrytykował opóźnienia w oczyszczaniu MSZ „ze złogów”, zalecając ministrowi Waszczykowskiemu aktywniejsze podejście do polityki kadrowej. Wydaje się, że dłużej nie można wstrzymywać nadciągającej „kuracji przeczyszczającej” dla polskiej dyplomacji wywodzącej się często z moskiewskich szkół. Dobiegają wszak końca zmiany w sądownictwie i cała energia ostrza reform będzie mogła zostać skierowana na postkomunistyczną skamielinę, jaką w dużej mierze pozostało ministerstwo spraw zagranicznych.

W sytuacji, kiedy mamy do czynienia ze strategicznym partnerstwem niemiecko-rosyjskim i z wycofywaniem się wielu sił i środków amerykańskich z Europy, pojawienie się tutaj nowego gracza, nowej siły geostrategicznej byłoby bardzo korzystne dla państwa polskiego, ponieważ Chiny mogłyby stać się swego rodzaju balanserem między wpływami amerykańskimi a niemiecko-rosyjskimi – mówi w rozmowie z Tomaszem Cukiernikiem dr Leszek Sykulski, adiunkt w Katedrze Bezpieczeństwa Narodowego Wyższej Szkoły Biznesu i Przedsiębiorczości w Ostrowcu Świętokrzyskim. – Wejście w ścisłe relacje polityczne i gospodarcze z Chinami wzmacnia nasze bezpieczeństwo – podkreśla.

Rozmowa z Grzegorzem Modlibowskim, pomysłodawcą i współorganizatorem konferencji „Jaka Polska w wieku Azji?” Agnieszka Piwar: 14 października 2017 roku na Politechnice Warszawskiej odbyła się nietypowa konferencja. Nietypowa, bo dotyczyła przyszłości naszego państwa, ale nie uczestniczyli w niej przedstawiciele elity rządzącej ani nawet opozycji. Czy rozmawianie o ważnych dla Polski sprawach bez udziału polityków ma sens?

Dr Jacek Bartosiak twierdzi w swoich prelekcjach, że Polska, poprzez położenie geograficzne, ma w nadchodzących zmaganiach o zmianę architektury bezpieczeństwa rolę kluczową. Jeśli rzeczywiście tak jest, w najbliższych latach nasz naród i państwo zostaną poddane oddziaływaniu wszystkich sił, które w zmaganiach ponad naszymi głowami realizują swoje istotne interesy – gospodarcze i polityczne.

Europa i Azja przez część geografów traktowane są jako jeden kontynent, najrozleglejszy (ponad trzecia część światowej powierzchni lądu) i najliczniej zaludniony (70% populacji globu). Sama Azja obejmuje obszar czterokrotnie większy od Europy, a liczbą ludności przewyższa ją siedmiokrotnie, toteż z tego powodu nie jest całkiem pozbawione słuszności mówienie raczej o subkontynencie europejskim, na podobieństwo subkontynentu indyjskiego. Wobec cywilizacyjnego, kulturowego, antropologicznego, gospodarczego itd. zróżnicowania Azji, wydaje się Europa, szczególnie bez swoich wschodnich i południowo-wschodnich peryferii (czyli przedproży azjatyckich), niemalże monolitem.